Auteur: Erik Versteeg

Er was eens ……..

Sprookjes zijn er niet alleen voor kinderen. Ze kunnen ons ook, en misschien juist, op latere leeftijd grote wijsheid verschaffen. Zo moest ik laatst denken aan het sprookje van Sneeuwwitje.

Ik zie in dit sprookje een beeld van de Slapende Mens, die na vele eeuwen, weer wakker kan worden. Ook valt mij een overeenkomst op met de Val van de mens uit het Paradijs.

Sneeuwwitje – de schoonste – staat hier voor de nog zuivere mens, de mens die zich nog in het Paradijs bevindt ofwel, nog volledig is verbonden met zijn Zelf. Het is de slang in het Paradijs en de boze stiefmoeder in Sneeuwwitje, die de Mens verleidt, waardoor de mens ten val komt. De Mens raakt afgescheiden van zijn Zelf en identificeert zich met zijn lichaam, zijn ego en met de wereld.

Sneeuwwitje is na het eten van de appel (misschien meer symbool voor de dualiteit, dan van de kennis goed en kwaad) niet dood, maar zij slaapt, zij ligt in coma. In haar glazen kistje leeft de Mens in de wereld, althans zij denkt te leven, te leven in vrijheid. In werkelijkheid zit zij gevangen achter glas in een wereld van illusie.

Maar eens zal de prins verschijnen, eens zal de Mens uit zijn sluimer, zijn illusie, worden wakker gekust. Het is het Zelf dat uiteindelijk kans ziet om door de sluier van illusie heen te prikken en de Mens weer bewust te maken van wie hij/zij werkelijk is.

We zien dat veel mensen zich nog (onbewust) krampachtig verzetten om wakker te worden. Immers, de glazen kist waarin zij zitten opgesloten, biedt tevens een enorme (schijn) zekerheid. De zekerheid van het bekende, vertrouwde, en vooral ook die van een wereld die het beste met ons voorheeft. Een wereld waarin we niet volledige eigen verantwoordelijkheid hoeven te dragen, er wordt immers goed voor ons gezorgd. En wanneer dat niet zo is, kunnen we er tegen aan schoppen, met de vinger naar de ander wijzen.

Eigen verantwoordelijkheid betekent uit het glazen kistje stappen en zelf verantwoordelijkheid dragen. Het betekent ook dat alles waar je voorheen een gevoel van zekerheid aan ontleende wegvalt. Je ontdekt dat je nog maar één zekerheid hebt, en dat ben jijZelf. Vanaf dat moment is dat de enige plek waar jij je zekerheid en veiligheid én Eenheid kunt vinden. En dat is het Paradijs. Het Paradijs waaruit je nooit verjaagd bent, maar zelf bent uitgevallen. Net als Sneeuwwitje, die (net als Eva en Adam) zelf viel voor de verleiding en een hap uit die prachtige heerlijke appel nam. De appel die vanaf dat moment de voeding van de Mens zou zijn.

Is het dan een fout in de schepping geweest of van de Mens zelf, dat hij een hap uit de appel nam? Ik meen van niet. Die appel, of de wereld van de dualiteit, heeft de Mens de mogelijkheid gegeven zichzelf (opnieuw) te leren kennen. Het Licht kan zichzelf immers niet kennen, wanneer er niet ook Duisternis is. Het is een enorm groeiproces waar de Ziel doorheen gaat om zichzelf volledig Bewust te worden van zijn eigen grootsheid en van de Eenheid waar hij deel van uitmaakt. En zo keert de Mens weer terug naar zijn eigen Paradijs, …. En ze leefden nog lang en gelukkig.

Maart  2022

Wij zijn het zo gewend: je bent ergens voor of je bent er tegen. Voor- en tegenstanders houden elkaar in evenwicht. En ze hebben elkaar nodig. Zonder tegenstanders kunnen er geen voorstanders zijn, en omgekeerd.

Bovendien wordt er van je verwacht dat je een keuze maakt. Als je geen mening hebt hoor je  er dus eigenlijk niet bij. Dan wil je niet nadenken, dan durf je geen keuze te maken, dan maak je je er gemakkelijk van af. Deze opvatting is logisch, want we leven (nog) in een duale wereld, een wereld die gefundeerd is op goed en slecht, zwart en wit, links en rechts, binnen en buiten, ik en de ander, voor en tegen. Niet meedoen is dan niet aan de orde; dan kun je net zo goed als een kluizenaar op de hei gaan zitten.

Of toch wel? Is het niet juist nu, nu er mondiaal een krachtige tweedeling is ontstaan, tijd om het roer definitief om te gooien? Is deze extreme tweedeling niet juist een signaal dat het fundament onder de duale wereld aan het afbrokkelen is? En wordt er juist nu van ons gevraagd om dat spel van dualiteit los te laten, er gewoon niet meer aan mee te doen?

En wat betekent dat dan om niet meer mee te doen, om niet meer voor of tegen te zijn? Hoe kun je waarlijk neutraal zijn in deze duale wereld? Je hoeft niet voor of tegen te zijn om toch je eigen keuzes te maken. Het betekent dat je de waarheid, de mening en de keuze van de ander respecteert en daar niet tegenin gaat. Je hoeft dan ook je eigen keuze niet te verdedigen. Jij mag jouw visie geven wanneer daar om wordt gevraagd, maar dring die niet aan de ander op. Zo hoef je ook de visie van de ander niet te weerleggen.

Je kunt je afvragen hoe dat dan is wanneer er van alles voor je wordt beslist. Heb je dan nog wel een keuze? Jij hebt altijd nog de keuze hoe jij daar mee omgaat. Kies je voor de strijd of voor de liefde. Vanuit de liefde, vanuit de innerlijke rust, ontstaan er mogelijkheden om met de situatie om te gaan. Vanuit de strijd kom je alleen maar vaster in het oude systeem te zitten en maak je de ruimte van mogelijkheden alleen maar beperkter. Dit geldt immers ook voor iemand die blind is of invalide. Ook hij/zij bepaalt zelf hoe daar mee om te gaan en maakt daarmee de keuze tussen vrijheid of gevangenschap.

Alleen door de weg naar binnen, de weg van de liefde, van het hart, zijn wij in staat de tweedeling in ons oude wereldbeeld (3D) op te lossen en over te gaan naar een nieuw wereldbeeld (5D), waarin tegenstellingen niet meer bestaan. Maar deze overgang zal (eerst) in onszelf moeten plaatsvinden.

Het is aan ons om de tweedeling in onszelf op te lossen, de duisternis in onszelf op te nemen in het licht. Gevoelens en overtuigingen dat ik het niet goed doe, dat ik geen keuze maak of de verkeerde, dat ik beter mijn best moet doen, enz. Liefde, en vooral zelfliefde zijn hier nodig. Accepteer jezelf zoals je bent is daarbij de eerste belangrijke stap. Dit betekent ook dat, zolang je nog een vijand buiten jezelf ziet, er nog geen vrede in jezelf is. De wereld is niets anders als een spiegel: zo binnen zo buiten.

En bewust kiezen om niet voor of tegen te zijn vraagt om moed. Want dan hoor je nergens bij. Dan sta je alleen. Dan kun je je nergens bij aansluiten. Dan kun je enkel op jezelf terugvallen. En dat is nu precies waar het om gaat: je vol-ledig te verbinden met de eenheid in jezelf. En daarmee ook met de eenheid buiten jezelf.

De oude wereld van dualiteit zoekt altijd naar evenwicht. Tegenstanders creëren voorstanders; als ik iets fout heb gedaan creëert dat schuldgevoel, enz. De nieuwe wereld is permanent in evenwicht, omdat zij gefundeerd is in liefde, onvoorwaardelijke liefde. Onvoorwaardelijke liefde zoekt niet naar evenwicht. Daarom is zij onvoorwaardelijk.

Deze tekst schreef ik ongeveer een jaar geleden

Het zijn vooral de lichtbrengers (lichtwerkers) die momenteel vast komen te lopen. Het is juist hun licht, hun enorme liefde voor de mensheid die hen de das om doet.

Zij zijn op aarde geïncarneerd om de mensheid naar een hoger plan te brengen. En nu zien en ervaren zij dat de mensheid alleen nog maar verder lijkt af te glijden en de oogkleppen nog vaster komen te zitten. Veel lichtbrengers hebben nu, bewust of onbewust, het gevoel dat zij gefaald hebben in hun opdracht. En hierdoor lopen ze zelf vast en zetten ze hun eigen licht en liefde gevangen. Dit gevoel van falen kan zelfs leiden tot depressie en zelfhaat.

Voor hen is het belangrijk in te zien dat de grote massa (nog) niet  in staat is om waar te nemen wat zij zelf wel zien (door de sluier heen). Zij hebben immers een veel grotere zielservaring dan de grote massa. Door dit in te zien is het weer mogelijk oprecht mededogen te hebben, zowel naar de ander als naar zichzelf. Dan zal en kunnen hun liefde en licht weer volop stromen en een enorme bijdrage leveren aan dit unieke gebeuren in de kosmos.

Door hun verbinding van hart tot hart, van ziel tot ziel, raken zij hun medemens in hun kern. Hierdoor wordt de angst overstegen. Het schept moed, hoop en vertrouwen. Kwaliteiten waar veel mensen nu nog te kort aan hebben en die hen zullen helpen om hun stap naar eigen verantwoordelijkheid  en vrijheid te zetten.

We leven in een tijd waarin van ons allen wordt gevraagd echt op te gaan staan. In onze kracht en volledig zelf verantwoordelijkheid te nemen voor ons eigen leven.

Het is zo makkelijk en vooral zo veilig om onze verantwoordelijkheid bij de ander neer te leggen. En we zijn er meesters in om dat goed te praten. “Ik mag de ander toch geen pijn doen!”, “Ik moet me toch aan de regels houden, die zijn er toch niet voor niets!”, “Ik heb de ander toch trouw beloofd!”, “Ik moet toch rekening houden met de ander!”

In al die gevallen geef je jezelf weg, leg je de verantwoordelijkheid in de handen van de ander, laat je je leven bepalen door die ander. En de krachten die deze wereld werkelijk besturen spelen hier al eeuwenlang op in.

Een voorbeeld. “Het mediteren lukt vaak niet, ik heb daar geen tijd en ruimte voor.” Ook dit is een prachtig voorbeeld van hoe ons oude overlevingsmechanisme werkt en ons afhoudt van verbinding  maken met ons hart. Want in meditatie kom je bij de waarheid. En die vraagt van jou om verantwoordelijkheid te nemen. En dat is immers heel eng.

En juist nu, nu de sluier van onwetendheid aan het wegvallen is, proberen de machthebbers (het onlicht) ons in hun greep te houden, door nog meer angst te creëren. Want het is ook angst die er voor zorgt dat wij onze eigen verantwoordelijkheid niet oppakken. Wij vinden dat eng, we zijn bang voor het onbekende en vooral bang om zelf verantwoordelijk te zijn voor onze keuzes. Het is immers veel makkelijker wanneer we die verantwoordelijkheid op anderen kunnen afschuiven. En het is ook makkelijk om vervolgens met de vinger naar de ander te wijzen, die zodoende aan onze touwtjes trekt.

Tijd dus om nu zelf de regie over ons leven op te pakken. En de enige manier daartoe is door steeds weer naar binnen te gaan en daar te voelen wat jij werkelijk wilt, ook als je dat nog eng vindt. Je met de liefde van je hart verbinden en van daaruit je stappen te zetten. Van daaruit werkelijk te (gaan) leven.

Ons denken heeft nog te veel de neiging om vanuit oude patronen en overtuigingen te redeneren. En in veel gevallen is ons denken in staat om ons een heel veilig scenario voor te spiegelen, waar geen spelt is tussen te krijgen, maar dat enkel is gebaseerd op het ontlopen van eigen verantwoordelijkheid.

Nu er steeds meer zichtbaar wordt van wat er al eeuwen achter de schermen gebeurt in de vorm van macht en manipulatie, bestaat het risico dat wij ons daar te veel op gaan focussen. Ook dan plaatsen wij onze aandacht en bewustzijn weer buiten onszelf. En wij schieten dan vaak in allerlei emoties van angst, onbegrip, oordeel en boosheid.

Vanuit het hoogste perspectief gaat het er echter om dat wij onze aandacht naar binnen richten, naar de liefde die wij in essentie zijn. Licht en liefde zijn het, die ons werkelijk verheffen. En als wij er bewust voor kiezen onze verantwoordelijkheid zelf te dragen, dan komen de machthebbers vanzelf op droog zaad te zitten en zullen ze verdwijnen.